La Boqueria. Lekcja przepychania, czyli poradnik podróżnika cz.I

Jeśli w podróży przyciśnie Was głód, macie kilka wyjść. Możecie zainstalować się w jednym z wygodnych, bezosobowych barów, gdzie bez problemu umyjecie ręce przed posiłkiem, oszukacie głód, zapłacicie niewysoki rachunek i zapomnicie o całym wydarzeniu w pięć minut. Możecie zjeść wykwintny posiłek w renomowanej restauracji, ale o tym niewiele Wam powiem, bo zwyczajnie, podróżując z trójką dzieci, po prostu mnie na to nie stać. Możecie też zrezygnować z wygód, zapomnieć o wszystkim, co do tej pory wiedzieliście o jedzeniu i zjeść w tłocznym barze, na wysokim, chwiejnym stołku, w jednym z najbardziej hałaśliwych miejsc, jakie uda Wam się znaleźć. I to Wam właśnie polecam.
La Boqueria, jeden z największych targów w Barcelonie, tam wysyła nas Marian, nakazując koniecznie zjeść posiłek w jednym z tamtejszych barów.



Wciskamy się więc międy stoiska pełne warzyw, owoców, ryb i mięsa, serów i wszystkiego, co dusza zapragnie.









Spójrzcie na to bogactwo smaków i kolorów.







Wreszcie namierzamy jeden z wielu przybytków kulinarnych rozkoszy. Zadanie nie jest jednak wcale takie proste, gdy człowiek nie mówi biegle po katalońsku i nie ma dużego doświadczenia w przepychaniu się łokciami. Jesteśmy jednak zdeterminowani i po kilku próbach i bojowych naradach, osiągamy cel.
Zasady są proste. Najpierw należy upatrzeć sobie ofiary. W naszym przypadku jest to pewna trzyosobowa rodzina z Wielkiej Brytanii, która zajmuje całe trzy stołki przy samym barze i obiecująco dojada ostatnie kąski ze swoich talerzy. Wbijamy oczy w ich plecy, chuchamy im w szyję i pokazując palcem prosto w talerze, pytamy, co właśnie zjedli. Chcemy zamówić coś podobnego, ale oczywiście nie mamy pojęcia, jak się to danie nazywa. Wspólnym siłamy odnajdujemy nazwę potrawy na pomazanej kredą tablicy. Nasze ofiary regulują rachunek i przekazują nam stołki. Następuje błyskawiczna zmiana miejsc i wreszcie osiągamy nasz cel - jesteśmy przy barze. Kucharz i kelner w jednej osobie oczyszcza teren, daje nam czyste widelce i przyjmuje zamówienie. Na naszych oczach przesmaża na maśle świeże, maleńkie kalmary i cudownie doprawione odrobiną zielonej pietruszki małże.



Do tego kieliszek miejscowego, lekko musującego wina Cava, na deser flan domowej roboty. Uwijamy się, zbierając resztki sosu świeżą bułką, bo za nami, chuchając nam w szyję, czekają już kolejni głodni ludzie.
Było pysznie.



Kochani, pakuję właśnie walizki i mam nadzieję, że jutro o tej porze będę już w domu. Opowiem Wam o barcelońskich śmietnikach i skarbach, jakie można tam znaleźć, o pewnej manufakturze, gdzie robi się na oczach klientów słodkie karmelki, o rekinach i ćwiczeniach z kompozycji w Muzeum Picassa. Pozdrawiam Was słonecznie, stęskniona B.