Montmartre odkrywam na nowo

Tej zimy Paryż zaskoczył mnie wiosennie. Było ciepło, zamiast kozaków na nogach lekkie balerinki, pod pachą bagietka, a w ręku aparat. Tym razem moje kilkudniowe samotne wakacje spędziłam na odkrywaniu tego, co wydawało mi się już dawno odkryte. Montmartre rankiem, z ciepłą mżawką lub delikatnymi promieniami przeświecającymi zza białych chmur. Nogi bolą od ciągłych wspinaczek, ale oczy nie mogą nacieszyć się barwą i formą. Zobaczcie sami.









Dzięki mojej przyjaciółce Anice, kilka lat temu odkryłam Marché Saint-Pierre i niezliczoną ilość sklepików wokół. Znajdziecie w nich tkaniny i pasmanterię w niewiarygodnych wzorach, fakturach i kolorach. Pióra, cekiny, jedwabne wstążki lekkie jak wiatr, we wszystkich możliwych kolorach. Tego się nie da opisać, to trzeba zobaczyć. Jeśli tak jak ja, macie fioła na punkcie bawełny w kratkę vichy, jeśli wciąż szukacie tasiemek, guzików i koronek do swoich projektów, to jest miejsce dla Was.





Montmartre nie boi się koloru. To przecież tutaj pyszni się Czerwony Młyn, półświatek paryskich szemranych interesów miesza się z codziennością. Drag queen w lawendowej sukni i kapelusiku z woalką przemyka z gracją obok gospodyń domowych robiących sprawunki i kupców sprzedających jedwabie w kuponach po 15 euro za 3 metry.



I nawet śmieci na Montmartre wyglądają jakoś inaczej. Mnie ten widok złamał serce, bo jak upchnąć niepotrzebne już komuś skarby w walizce obarczonej surowymi restrykcjami tanich linii lotniczych? Zostawiłam więc klatkę, walizkę i kosze, skrzynię na butelki i bukłak na wino, by po chwili zobaczyć jak te skarby nikną w żarłocznym brzuchu paryskiej śmieciarki...



Wróciłam z prezentami, bo nie ma dla mnie większej przyjemności, niż wyszukiwanie perełek i obdarowywanie nimi bliskich. Mam też coś dla Was i już mnie raduje myśl, że być może kogoś ucieszy wiosennie radosny... Pokażę jutro, dobrze?